De beperkte wereld
Tryfena van Huenen-Notten.

De beperkte wereld

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Wij zijn alweer twee weken in een intelligente lockdown, dat zal voor velen ook betekenen dat je thuis zit en zo min mogelijk op pad gaan. Niet dat ik het corona virus niet serieus neem, maar ik heb inmiddels wel een beetje genoeg van al het nieuws erover. Er is buiten onze vier muren en misschien een tuin of balkon niet zo veel meer, het nieuws komt binnen via de tv, sociaal media of radio.

Wanneer je even genoeg hebt van al het nieuws, kan je dus wegblijven van het nieuws, en is ineens je wereld echt heel erg klein. Eerlijk gezegd vind ik die beperkte wereld niet eens altijd even vervelend. Voor het eerst heb ik meer dan genoeg tijd. Misschien herkent u dat wel, het gevoel dat je altijd uren te kort had op een dag, de week te weinig dagen. Altijd dat gevoel van haast en onderweg zijn naar iets. Maar nu ineens genoeg tijd.

Tijd om rustig alles te doen in de beperkte ruimte die we hebben, een kast leeg te pakken en vergeten “schatten” terug te vinden. Creativiteit die de vrije loop heeft omdat er ineens tijd voor is.  Mijn middelste heeft van 2 oude fietsen een goed werkende fiets gemaakt. Zelf heb ik ontdekt dat ik het haren knippen ondanks de jaren dat ik het niet meer heb gedaan, niet verleerd ben, mijn jongste was het proefkonijn.

"Natuurlijk heb ik zo mijn zorgen"

Ik heb ineens tijd om weer een boek te lezen, maar ook kwam ik erachter dat ik sociaal media helemaal niet zo vaak meer bekijk op een dag. De behoefte om naar de werelden van anderen te kijken vind ik eigenlijk helemaal niet zo interessant meer. Mijn eigen kleine wereld, nog nooit is deze zo klein geweest, is eigenlijk best fijn. Mijn hoofd is nog nooit zo geordend geweest als nu.

Maak ik mij geen zorgen? Oh natuurlijk heb ik zo mijn zorgen, het enige wat wij kunnen is afstand van mensen houden, zorgen dat we het hoofd koel houden en ondanks het virus en de zorgen over familie en vrienden, en in mijn geval ook onze mooie kledingwinkel. Het is overmacht, je kan het niet veranderen. 

Dus dan maar het beste maken in de kleine wereld die wij wel hebben. Lachen om simpele dingen, de kleine dingen die alles een klein beetje relativeren. Het is een hele rare tijd, maar soms moet je de dingen koesteren zoals ze zijn. Ik laad mijzelf nu op, om straks als het weer kan, er met frisse en vernieuwde energie er lekker tegenaan te gaan.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.