De week begon bij ons thuis met de afzeggingen voor verjaardagen op zondag. Een weekend zonder sport op televisie. Geen yoga op maandagmorgen en geen schildersgroep in de avond. Op dinsdag geen kleinkinderen ophalen van school en de komende weken geen bezoekjes naar het verzorgingshuis waar oma woont. Woensdag niet naar die vergadering in de ochtend en ‘s middags geen bijeenkomst van de schrijversclub. Alle lezingen voor de komende maand zijn geannuleerd. Op donderdagochtend voorlopig geen koffietafelgesprek met de vrijwilligers van de Historische vereniging. 

We keken elkaar aan; wat gaan we doen met al die vrijgekomen tijd. Ach, die bleek zo gevuld. Achterstallig opruimwerk, wat langer samen aan de keukentafel zitten met koffie of thee en zoeken naar pareltjes waar je anders niet aan toe komt. In de eigen boekenkast zit een aantal verstopt. Ook op televisie komen verhalen voorbij die we niet zien wanneer we in de flow van de daagse routine zitten.

"Dan is de strijd verloren"

Op zondagmiddag bijvoorbeeld, bij Human in het programma Brainwash. Deze keer sprak de Belgische schrijfster Dalilla Hermans over racisme, haat en hoop. Zelf is ze Afrikaanse van afkomst en spreekt uit ervaring. Van haatmails en verwensingen was nooit sprake geweest tijdens haar jeugd in de Kempen. De uitsluiting begon toen ze de wereld der volwassenen betrad. Indrukwekkend hoe zij sprak over een betere toekomst. Als er geen hoop meer in je zit is de kans op verbetering verkeken. Dan is de strijd verloren. Ze gaf een prachtige boodschap af in een tijd waarin de angst ons te pakken heeft. Het begrip solidariteit kun je er zo aan vastplakken.

Er is al veel gezegd over volk dat winkelvoorraden plundert. Dat is een kleinigheid vergeleken met de hamsterpoging van de Amerikaanse president. Hij wilde het vaccin tegen de ziekte die ons in de ban houdt, dat in Duitsland wordt ontwikkeld, exclusief in handen krijgen voor zijn uitverkoren volk. Het is te walgelijk voor woorden, maar wel de realiteit van de hedendaagse verhoudingen. 75 jaar solidariteit is gedegradeerd tot desillusie!

In het land van Angela bepaalde men anders. Als het medicijn op de markt komt mag de hele wereld er van profiteren. We gaan haar straks missen. Laten wijzelf ervoor zorgen dat we de komende tijd niet vervallen in ledigheid en doemdenken. Er is genoeg te vinden om de hoop op betere tijden levend te houden. Je moet wel zelf even op zoek gaan.