Onlangs hoorde ik een verhaal over een verzorgingshuis, dichtbij, voor ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Dit keer gaat het niet over goede of slechte zorg. Er is te weinig personeel in verhouding tot het aantal mensen dat kan worden opgenomen voor een volledige bezetting. Hoe inventief ben je dan als dienstverlener.  

Nou, als die verhouding scheef groeit, omdat er te weinig gekwalificeerd personeel te krijgen is, dan laat je gewoon een flink aantal kamers leeg staan. Probleem opgelost! Nou ja, opgelost. Het aantal ouderen dat aan het lot wordt overgelaten stijgt inmiddels spectaculair. De gevolgen van de drastische bezuinigingen en opleidingseisen van de laatste tien jaar beginnen desastreuze vormen aan te nemen. Toegewijd personeel werd weggestuurd vanwege het ontbreken van een certificaatje hier en daar. Zij keren niet terug nu de nood aan de man komt. De kwetsbare oudere kwijnt weg in erbarmelijke omstandigheden.

Regeren is vooruit zien wordt wel eens gezegd. Ik wil dat best geloven, maar die wijsheid wordt zelden in praktijk gebracht. Veel verder dan verzanden in bureaucratische regels komt het doorgaans niet. Hoe kan het anders zo zijn dat we al jaren praten over de vergrijzing van de maatschappij en toch de problemen uit de hand laten lopen. Van die spreekwoordelijke handjes aan het bed komt niets terecht.  

"Wie houdt dit jarenlang vol?"

De oplossing wordt op de schouders van de mantelzorger gelegd. Van die mantelzorger wordt verwacht dat hij zijn ouders verzorgd tot aan het graf, tegelijkertijd op zijn kleinkinderen past en langer doorwerkt. Wie houdt dit jarenlang vol? Tegen de tijd dat oma en opa uit de tijd raken en de kleinkinderen zich zelf redden is de mantelzorger uitgeteld, als een bokser die een knock-out om de oren kreeg. Ten onder gegaan aan plichtsbesef. 

Wie raapt hem op? Ik ben er niet optimistisch over. Wie heeft daar tijd voor? Ik vrees eerder dat hem verwijten worden gemaakt over niet tijdig aan de bel trekken en meer schaamteloze onzinnigheden. Ze is dik in de negentig, ver weg van de vertrouwde omgeving waar ze haar leven lang woonde vond ze een plekje. Een bezoekje kost een halve dag. De mantelzorger rent zich rot om al zijn taken te volbrengen. 

Diploma’s wegen zwaar in de zorg, van een gecertificeerde mantelzorger heb ik echter nog nooit gehoord. Er groeit iets scheef en we staan er met ons allen naar te kijken.