Waar je ook komt, je ziet ze echt overal, mensen met het mobieltje in de hand. Het is zo normaal geworden, dat het niet echt meer opvalt dat iedereen op zijn mobiel zit. In de trein is het zeldzaam wanneer je mensen zonder een mobiel ziet, maar ook op de fiets en in de auto, levensgevaarlijk, dat wel, toch zie je ze vaak genoeg in de handen van een bestuurder.

Het is eigenlijk nog helemaal niet zo lang geleden dat mensen geen mobieltje hadden, dat wij nog echte gesprekken voerden. Dat je aan het winkelen was, en niet in de winkel een telefoongesprek ging voeren. In onze winkel zien wij het ook vaak genoeg, mensen die al bellend aan het winkelen zijn. De ergste van het bellende soort zijn de mensen die gerust op een stoeltje in de paskamer gaan zitten bellen. Het is gewoon asociaal! De klant die aan het afrekenen is bij de kassa, en de verkoopster de omhooggestoken hand gaf, het teken dat de verkoopster even moest wachten tot zij uitgebeld was. Veel mobiele gebruikers hebben nog wel het fatsoen even het telefoongesprek te staken.

Een tijdje geleden zat ik met mijn gezin in een restaurant, naast ons was een tafeltje met vier mensen die ook “gezellig” uit eten waren met het hele gezin. Alle gezinsleden zaten op hun mobiel, terwijl de vork gedachteloos naar de mond werd gebracht, het gezin wisselde geen woord met elkaar, en schijnbaar hadden ze het toch gezellig genoeg om te blijven voor zelfs koffie na het nagerecht. Geen enkel woord heb ik ze horen wisselen.

"Heel af en toe bekruipt het gevoel dat wij geen vrije wil meer hebben door het mobieltje"

Oh, ik ga niet vrijuit hoor, ik kan ook te veel op mijn mobiel zitten. Ik kan mij helemaal verliezen in een zinloos spelletje dat ik nooit had moeten vinden. Ja, ik maak mij ook schuldig aan telefoonmisbruik, al zal ik nooit tijdens het winkelen in de paskamer op een stoel een uitgebreid gesprek gaan voeren. Wanneer ik een dagje wellness doe, mis ik eigenlijk de telefoon helemaal niet. Het is geen uitvinding waar wij echt blij van moeten worden. Wij zijn slaven geworden van het eeuwig bereikbaar moeten zijn. Ik mis de tijd dat je niet 24 uur per dag bereikbaar kon zijn.

Heel af en toe bekruipt het gevoel dat wij geen vrije wil meer hebben door het mobieltje, maar dat wij door middel van dit mobieltje een bepaalde richting op geduwd worden. Je waant je nog wel onbespied, maar eigenlijk is het mobieltje een elektronische halsband, wij zijn overal te volgen en worden geleefd door het apparaat. Je moet kijken wanneer hij geluid maakt. Je moet hem bij je hebben. Sommige mensen voelen zich onrustig als zij de telefoon eens vergeten zijn, alsof het leven stopt zonder mobiel.  Het mobieltje…ik zou hem missen, maar soms denk ik dat het leven rustiger was zonder mobieltjes.