Al dagen zit ik gedachteloos achter mijn laptop, ik wil graag een column schrijven, maar het blijft een witte bladzijde op mijn laptop. Ik heb heel veel onderwerpen, maar eigenlijk schreeuwt er maar eentje om mijn aandacht. Een persoonlijk onderwerp, waar ik zelf nog niet zo goed van weet wat ik er mee moet. Het begon zo simpel, even voor een gehoortest naar de audioloog. Zoals in de reclame van beter horen, die met de slogan: niks maakt zo oud, als niet goed horen.

Dus ik liep even naar binnen en in mijn aller slechtste scenario, zou ik daar weer naar buiten lopen met een paar gehoorapparaten. Wel van die onzichtbare kleine exemplaren. Maar zo eenvoudig als het in de reclame gaat, zo eenvoudig ging het niet bij mij. Ik liep weer naar buiten met een brief voor mijn huisarts met de vraag om mij door te sturen naar een audiologisch centrum.

"Mijn keel dichtgeknepen en de tranen brandend in mijn ogen"

Er was natuurlijk een lange wachttijd, maar dan ben ik na lang wachten ook aan de beurt, een uitgebreid onderzoek en direct de uitslag. Na een uurtje of 2, misschien iets langer, stond ik weer buiten. Mijn keel dichtgeknepen en de tranen brandend in mijn ogen. Mijn slechtste scenario, dat is nu mijn beste scenario geworden. Ik was er alleen naar toe gegaan, daar had ik een beetje spijt van!

Een erfelijke gehoorafwijking, niet gewoon het gehoorverlies in de hoge en lage tonen, maar precies alle tonen daartussenin. Hierdoor kan ik gesprekken dus niet meer goed volgen, sterker nog, in een ruimte met geroezemoes hoor ik dus nog maar 25 %. En mijn idee van oplossing, gehoorapparaten, dat is niet maar zo geregeld. Er zijn niet zoveel apparaten die ze goed kunnen afstemmen voor mijn gehoorverlies. Maar ook de kans dat het mij kan gaan helpen, is niet heel erg groot. Mocht het wel gaan werken, dan is het nog maar de vraag of de verzekeraar het gaat vergoeden.

Daar zat ik dan, op het bankje buiten, een waterig herfstzonnetje scheen, ik voelde mij heel erg alleen. Ik had wel willen schreeuwen, ik wilde heel erg graag huilen. Maar ik zat er alleen, er gebeurde helemaal niks. Ik schreeuwde niet, ik huilde niet. De verwachting is niet heel erg veel rooskleuriger, mijn gehoor zal verder afnemen. Hoe het verder zal gaan? Dat is voor de toekomst. Maar de reclameslogan van beter horen, die vind ik nu even niet meer zo leuk. 

Advertentie