Als ik mijn kleinkinderen zie acteren in een groep of tussen volwassenen dan overdenk ik de de tijd dat ik hun leeftijd had. De terughoudenheid waarmee kinderen zich toen manifesteerden steekt schril af tegen wat ik nu waarneem. Op school waren juf en meester baas. Je mocht alleen iets te berde brengen als erom werd gevraagd. In de openbare ruimte had elke volwassene stilzwijgend toestemming om andermans kind dat uit de bocht vloog bij de oren te pakken en terecht te wijzen. Een kind dat een eigen mening ventileerde kreeg het stempel brutaal.

Er wordt weleens gezegd dat de jeugd vroeger meer respect had jegens de senioren. Met het opgroeien van mijn kleinkinderen vraag ik me af of de term respect hier wel klopt. Terugdenkend kom ik tot de conclusie dat het eerder met machtsverhoudingen te maken had. Vragende kinderen werden lastig gevonden en kregen minder aandacht dan vandaag de dag.

"Zonder haar was de ergernis nog even doorgegaan"

Niet elk kind heeft de natuurlijke vrijheid zich te manifesteren, sommigen hebben een zetje nodig om door te krijgen dat inititaief en soms wat brutaliteit nodig is om een eigen plekje te bemachtigen.

Afgelopen weekend waren we met onze kleindochter van tien op pad langs de theatertoer van Overloos, aan twee kanten van de IJssel. Ze genoot zichtbaar en ging ons zingend op de fiets vooruit naar elke volgende voorstelling. Het programmaboekje las ze van a tot z en na afloop van elk optreden meldde ze of het al dan niet aan haar verwachting had voldaan. Bij de laatste voorstelling begonnen de acrobaten heel stilletjes met hun act, onderwijl bezoekers aandachtsloos koetjes en kalfjes bespraken. Dat stoorde en ik ergerde mij enorm. Kleindochterlief blijkbaar ook. Tot twee keer toe brulde zij luidkeels richting publiek: Wij zijn begonnen! We glommen van trots toen het stil werd. Zonder haar was de ergernis nog even doorgegaan.

Eerder op de middag bracht ze de rondleidster bij Boer Kip al van haar apropos, die vertelde wie in het verleden deze boerderij bestierden. Wat is bestieren? “Goeie vraag”, zei de dame van het museum; die enige moeite had om de draad weer op te pakken nadat met hulp van omstanders antwoord was gegeven. We beleefden een leuke middag, met dank aan de jeugd die zich niets op de mouw laat spelden. Bleu en volgzaam als vroeger zijn ze al lang niet meer en dat is maar goed ook.