Onlangs passeerden we tijdens een wandeling een grove die in prachtige vormen was gegroeid. Een zogenaamde vliegden, met scherp rondgebogen takken tot vlakbij de grond. Een ware attractie, een boom waar iedereen zich mee wil laten zien. Bij het naderen hoorden we een groep dames die bezig was de boom te beklimmen. Vijf hadden zich klauterend op de takken verzameld, de zesde stond gereed voor een foto om de ontdekking op social media te etaleren. Die laatste wilde niet ontbreken, omdat ook zij gezien wilde worden met dit unieke exemplaar. Ze vroeg of ik een keer wilde afdrukken nadat zij zich tussen haar vriendinnen had genesteld. Het resultaat werd goedgekeurd, de dames kraaiden van plezier en wij vervolgden onze wandelroute. 

Gek is dat eigenlijk, dat we graag het middelpunt willen zijn van iets bijzonders waar we zelf, in creatieve zin, part nog deel aan hebben. Je ziet dat vaak op televisie. Mensen die vreselijk hun best doen om in beeld te komen, draaiend achterlangs de geïnterviewde om zeker te zijn dat de camera hen een keer pakt. Zij willen de indruk wekken bij te dragen aan de vertoning. Het gaat er slechts om de wereld te laten zien dat ze er bij waren. Dat boeit niemand, maar er zijn mensen wiens ego ervan gaat groeien.   

"Vrijwilligers lopen rond in een speciale outfit, omdat ze bij ‘de crew’ horen"

Ook op evenementen komt dat opvallende gedrag voor. Vrijwilligers lopen rond in een speciale outfit, omdat ze bij ‘de crew’ horen. Sommigen van hen gaan zich dan onecht gedragen. Er zijn erbij die je nooit iets zeggen en opeens vijf keer op een middag groeten. Andersom komt ook voor. Dat zijn vooral degenen die zichzelf of de rol die ze kregen toebedeeld te belangrijk vinden. Er kan geen vriendelijk gebaar meer af. Er zijn ook soorten die continu rondlopen op plekken waar ze voor hun taak niet hoeven te zijn. Zij gluren stiekem opzij of iemand hen opmerkt. Allemaal willen ze laten zien dat ze erbij horen. Wat wij al lang weten.

Afgelopen weekend was ik bij het jaarlijkse muziekfestival in mijn dorp. De muzikale pareltjes eisten de volle aandacht op. Klasse! Bijzaken vielen daardoor in het niet, er zijn me geen storende kostgangers bijgebleven. Het was als met de vliegden van de wandeling. De vorm is in mijn geheugen gegrifd. Van de dames herinner ik mij slechts onschuldig gegiechel.