Op de "Bundesautobahn 3", onderweg naar onze vakantiebestemming, vertel ik mijn kinderen een anekdote. Een anekdote over autopech. Jaren terug op diezelfde Bundesautobahn 3, toen op weg naar Italië, begon onze auto onder de motorkap te roken. "Zal ik deze afrit maar nemen", vroeg ik aan mijn vriendin. "Doe maar", antwoordde ze. Met die woorden eindigde onze vakantie. In Troisdorf!  

Troisdorf. Misschien wel de meest troosteloze plek in West-Europa. Het slaapdorp tussen Keulen en Bonn, net buiten het Ruhrgebied aan de A3, oogt grauw en levenloos. De inwoners zijn voornamelijk Duits. Toch al niet bekend vanwege hun humor. En dan de naam: Troisdorf (spreek uit als: Troosdorf), dat heeft in zichzelf al iets depressiefs. Iets Troosteloos. Niet de plek waar je de eerste week van je vakantie door wil brengen. Toch vertel ik het verhaal met een glimlach. Dat onze vakantie na 160 kilometer strandde in Troisdorf was, weliswaar na een flinke tirade, ook gewoon grappig. Onze pech had iets humoristisch. Het werd uiteindelijk een fantastische en vooral memorabele vakantie. 

"Volgens Theo Maassen is humor de hoogste kunstvorm"

Humor! Wat is dat precies? Het antwoord op deze vraag is niet zo simpel. Voor de meeste van mijn cliënten betekent humor: 'America's funniest home video's'. Datzelfde geldt voor mijn kinderen. Stijlfiguren als ironie, sarcasme of overdrijving begrijpen ze (nog) niet. Volgens Theo Maassen is humor de hoogste kunstvorm. Hoogste kunstvorm of niet, dát humor kunst is staat buiten kijf. Net als andere kunstvormen is humor moeilijk te definiëren. Het is soms ongrijpbaar. Een uiting van menselijke creativiteit. Wat voor de één kunst is, is voor de ander kitsch. Zoals sommige mensen de abstracte schilderkunst van Jackson Pollock niet begrijpen, begrijpen anderen bepaalde vormen van humor niet. Maar het niet begrijpen of waarderen maakt kunst niet minder kunstig en humor niet minder humoristisch. Een grap van Theo Maassen is niet minder grappig omdat mijn cliënten het niet begrijpen. 

Voor onze vakantie was ik een dagje op de Zwarte Cross. Het festival in de Achterhoek trekt jaarlijks meer dan tweehonderdduizend bezoekers. Bezoekers van allerlei pluimage. Van jong tot oud, heteroseksueel tot gender fluïde (ik kende het ook niet), van boer tot stedeling, van atheïst tot moslim. Iedereen loopt er gemoedelijk door elkaar. De organisatie draagt daar heel bewust aan bij. Het festival was dit jaar voor het eerst toegankelijk voor minder validen. Een unicum in festivalland. "Niets is onmogelijk", zoals het thema van deze Cross editie. In de auto, net voorbij Troisdorf, hoor ik het treurige nieuws. De humoristisch bedoelde borden met teksten als 'Allah's afbakbar' boven een shoarmatent en een zeil met de tekst 'leve de kleurling!' werden door sommige bezoekers als discriminerend en beledigend ervaren. Voor de organisatie aanleiding de teksten te verwijderen. Een verschrikkelijke misser!

Humor is kunst. Humor geeft het leven kleur. Humor relativeert. De autopech in Troisdorf was zonder humor een zwarte episode gebleven. De teksten op de Zwarte Cross waren onmiskenbaar humoristisch bedoeld. Bedoeld om te relativeren. Bedoeld om zware onderwerpen luchtig te bekijken. Dat sommige mensen dit niet begrijpen is aan hen. Geen reden ze weg te halen. Door te zwichten voor de azijnpissers wordt ons land grauwer en lelijker. We verliezen kleur. Ons land lijkt meer en meer op Troisdorf. Laten we dit stoppen. Laten we alle azijnpissers deporteren naar Troisdorf! (voor mijn cliënten, mijn kinderen en alle azijnpissers in Nederland: dat laatste bedoelde ik niet letterlijk..)