Vroeger was de jaarlijkse Kermis het hoogtepunt van het jaar in vele dorpen en steden.

Ergens in de periode mei tot september landde er een karavaan atttracties op diepladers achter trucks. De jeugd liep uit om de opbouw van de tenten en speeltoestellen nauwkeurig te volgen. Bij ouders en opa’s en oma’s werd geld gebietst voor de schietttent, de vitrines met de grijparm of ritjes in een botstauto. Decennialang waren dat de rituelen die bij de aanloop naar het jaarfeest hoorden. Iedereen zag er op zijn of haar eigen manier naar uit. De feesttent, voor soms bovenmatige alcoholinname, had altijd een prominente plaats. 

Lokale zomerfeesten bestaan nog steeds en bloeien als nooit tevoren. Kermisvertier lijkt daarbij minder belangrijk dan voorheen, de tent voor het drankgelag heeft zijn vaste plek behouden en vaak zijn culturele onderdelen toegevoegd aan het programma: een dorpsquiz, optredens van lokaal talent of een puzzeltocht. Het vieren van saamhorigheid lijkt herontdekt.

"Het publiek is inmiddels uitgekeken op de eenzijdigheid ervan"

Enkele jaren geleden waren het plots de foodtrucks die met eigen festivals een prominente plaats leken te veroveren in het zomerse uitgaansleven. Het publiek is inmiddels uitgekeken op de eenzijdigheid ervan.

De tot loket voor vet voedsel omgedoopte bestelauto’s en caravans zijn onderdeel geworden van andersoortige festivals, die in grote verscheidenheid als paddenstoelen uit de grond schieten. Meer dan een aanvullende functie zit er voor hen niet in. 

Sla de krant en toeristische agenda’s er op na en concludeer dat binnen een straal van enkele tientallen kilometers van ieders woonplaats elk weekend minstens een stuk of tien activiteiten beschikbaar zijn. Theater, muziek, verhalen, kunstprojecten en nog veel meer wordt ons in paginagrote advertenties aanbevolen.

Elk dragen zij een eigen karakter uit om hun publiek te bereiken. Maar ja, niet iedereen heeft interesse en een mens kan maar op één plaats tegelijk zijn. Zij concurreren zodoende waardoor de publieke belangstelling nog wel eens achter blijft bij de verwachting. Het gevolg is dat muzikanten, theatermakers en verhalenvertellers soms hun kunsten vertonen voor een handvol publiek. Zij verdienen meer.  

Van animositeit hebben dorpsfeesten geen last. In mijn directe omgeving zijn er zelfs die in hetzelfde weekend, op luttele kilometers van elkaar, verzekerd zijn van een goed gevulde feesttent. Ons kent ons blijkt voor veel mensen belangrijk om succesvol feest te vieren. Het lokale publiek zet elk jaar opnieuw alles opzij om er bij te zijn. Daar kan geen festival tegenop.