Onlangs las ik een reisonderzoek. Per trein, auto, vliegtuig of boot: wat is de snelste manier, de goedkoopste of de meest comfortabele? Wanneer wordt de minste hoeveelheid co2 uitgestoten? Ook dat is tegenwoordig een zwaarwegend onderwerp. 

Elke methode heeft zijn eigen voor- en nadelen. Een factor waarover je zelden iemand hoort als het over reizen gaat is geduld. Ga je met de auto of de trein dan kun je de reisduur nauwkeurig  uitrekenen, mits de spits wordt gemeden. Blijf je binnen Europa dan is er vrij verkeer van mens en goed. Grensoponthoud binnen de Europese zone kennen we al jaren niet meer. Wie herinnert zich nog de kilometerslange files van terugkerende vakantieverkeer bij Duitse en Belgische douaneposten? Inmiddels zijn er al enkele generaties opgegroeid met vrij grensverkeer. Ouderen zijn die vakantie-ellende van 40 jaar geleden wellicht al vergeten.    

Echter, ga je vliegen binnen de Schengen-zone dan lijken oude tijden terug te keren. Ongelooflijk de controles die je als reiziger moet ondergaan om via een luchtaven van het ene naar het andere ‘vrij toegankelijke gebied’ te gaan. Instapkaart tonen, paspoort controle, alle bagage door de scanner, jas uit, trui uit, broekriem af, schoenen uit en met de handen boven het hoofd door de detectiepoort. Elke oksel is een verdachte plek. Iedereen schijnt deze gang van zaken alweer normaal te vinden. Ik hoor niemand klagen. Op mijn vraag of de zakdoek uit de broekzak moet snauwde een dame in uniform: álles betekent álles!

"De jongedame achter het loket vroeg vriendelijk of de reis aangenaam was geweest. Ik heb niet geantwoord"

Geen klantvriendelijke benadering, ik dacht: zoek een ander baantje. Tot slot trad er een uur vertraging op omdat de slurf niet aan het vliegtuig paste. De terugreis verliep hoopvol vlotter, totdat de Nederlandse douane er genoegen in schepte om elke Nederlander die uit het Schengenland Ierland kwam uitgebreid te controleren, wat bij het inchecken ook al was gebeurd. Gevolg: een uur in de wachtrij. De jongedame achter het loket vroeg vriendelijk of de reis aangenaam was geweest. Ik heb niet geantwoord, omdat geduld en ongenoegen laat op de avond ontvlambaar dicht langs elkaar schuren.       

De schoonheid van Ierland zou ik er bijna door vergeten: de Keltische cultuur en sfeervolle muziek in elke straat. Ik zou er meteen weer naar toe willen. Toch zal dat even duren, omdat ik voorlopig klaar ben met vliegen, en reizen per boot nog meer geduld vraagt. We gaan caravannen, op eigen tijd en tempo, zonder schuifelen grenzen passeren.