Beunhaas, wie kent dat woord nog. Ik moest er aan denken toen ik afgelopen weken aan het klussen was en vrijwillig hulp kreeg van familieleden. Beunhazerij is de benaming voor lieden die in de bouw werken en ‘s avonds en in de weekenden bijverdienen met hun vak.

In het verleden werden zo complete woningen gebouwd, of dat heden ten dage nog in die omvang gebeurt weet ik niet, betwijfel het zelfs. De tijd van het reclamespotje van een bekende bouwmarkt waarin Beun de Haas excelleerde is al lang geleden verdwenen van het tv-scherm. De term hoor je niet vaak meer, maar nog altijd zijn bouwvakkers buiten hun reguliere werktijden op pad om hun vak uit te oefenen met verbouwinkjes voor anderen. 

Ook gebeurde het vaak dat buren en vrienden elkaar hielpen met bouwklussen. Dat was handig omdat niet iedereen een elektrische boormachine, decoupeerzaag of ander passend gereedschap had. Vroeg je iets te lenen dan kreeg je er vaak als vanzelf een arbeidskracht bij, omdat de eigenaar wel even tijd had om een paar uur te assisteren. Dat gold zeker ook voor het grovere werk zoals slopen, graven en rommel afvoeren naar de stort. Klussen bracht mensen bij elkaar.

"Klussen bracht mensen bij elkaar"

Met het toenemen van de welvaart zijn inmiddels in ieder huishouden de meest voor de hand liggende gereedschappen aanwezig, of je huurt een en ander. Hoe logisch dat ook lijkt, het veranderde wel de binding in buurten en vriendengroepen. Technisch vernunftige apparatuur, geavanceerde bouwinstallaties en wettelijke normen maken het voor de particulier bijna onmogelijk om alles zelf te doen. Een vloertje leggen met laminaat of een muur sausen gaat nog, maar komt er electronica aan te pas dan houdt het al snel op. Er is geld onder de mensen om voor omvangrijker kluswerk een erkende aannemer of installateur in te schakelen. Voor het onderhouden van de onderlinge band heeft de jaarlijkse buurtbarbecue de plaats ingenomen van het gezamenlijk klussen. 

Mijn vriendendiensten spelen zich voornamelijk af voor het computerscherm: uitnodigingen voorzien van dialectteksten, boekjes redigeren of uitspraken van beroemdheden vertalen in mijn Achterhoekse dialect, het komt allemaal voorbij. De intentie is dezelfde, elkaar voorthelpen, maar fysiek is het minder zwaar dan het traditionele werk met schop, zaag of hamer. De vraag komt digitaal binnen en het antwoord gaat er via dezelfde weg weer uit. Werkoverleg met een kop koffie erbij komt er niet aan te pas. Dat is wel jammer.