Onlangs was ik op een verjaardagsfeestje in mijn oude buurt. Dat is een buurtschap waar de meeste huizen en boerderijtjes inmiddels zijn bevolkt door mensen van elders. Van de oorspronkelijke bevolking zijn er nog enkelen over. Nieuwkomers werden altijd hartelijk ontvangen, ondanks de rare fratsen zij, in de ogen van hen die er al hun leven lang woonden, af en toe uithaalden.

Er was respect jegens iedereen en men accepteerde elkaar zoals ze waren. Import of autochtoon, er was geen verschil tussen metselaar of directeur. Inmiddels zijn de eerste ‘vreemdelingen’ uit de jaren zestig en zeventig ook alweer verdwenen. 

"Voor de sommige gearriveerden blijkt integreren zoiets te zijn als: de rest past zich aan naar onze maatstaven"

Heden ten dage observeer ik dat buurtje aan de hand van verhalen die ik hoor tijdens verjaardagvisites. Ik constateer een driedeling. In de eerste plaats de mensen die hun roots in de omgeving hebben. Zij die het meeste recht van spreken hebben als het gaat om de aanwezigheid op hun plekje. De tweede groep zijn de nieuwe onopvallenden, zij die dag en nacht in de weer zijn om hun verworven heerlijkheid te onderhouden en te betalen.

De één heeft daarnaast oog voor de mensen in de buurt, de ander minder of niet. De derde groep zijn de gearriveerden. Zestigplussers die denken dat alles te koop is en daarom landelijk willen wonen. Hun vermogen overleefde de crisis van 2008, maar zij hebben geen idee waar ze zijn beland. Iedereen wordt in principe geaccepteerd, maar deze groep valt enigszins uit de toon. Enkele exemplaren lijden namelijk aan zelfsoverschatting en leggen de ander graag hun wil op. Noemen zichzelf ‘gegoede‘ burgers, voelen zich verheven.   

Voor de sommige gearriveerden blijkt integreren zoiets te zijn als: de rest past zich aan naar onze maatstaven. Eén van hen maakte het zo bont dat hij zijn naaste buren met kritische opmerkingen terecht wees: gebrek aan kaliber en niveau liet hij blijken. Hij sprak een gerespecteerde familie aan die al vijf generaties op die plek woont. Veel praatjes dus. Hij had niet nagedacht over zijn eigen plek in de nieuwe omgeving. Voor zo iemand zijn er dan een aantal mogelijkheden: een healingsessie zoals in de middeleeuwen, met de ingrediënten pek en veren; verplicht inburgeren met de cursus: Ken je buren; of negeren en laten vereenzamen. De man die zijn plek in de rangorde verkeerd inschatte vertrok na enige tijd. Niemand rouwde. 

Heerlijk die verjaardagen in mijn oude buurt. Ik verheug me alweer op de volgende.