Kindernamen werden vroeger nogal eens verkleind. Daar zat ook wel enige logica in want kleintjes hoef je niet altijd aan te spreken met stoere volwassen namen. Henk werd Henkie en Wim werd Wimpie. Sommigen blijven vasthouden aan die kindernamen. Dan tref je een kerel van bijna twee meter, brede schouders, de ‘sixpack’ vervangen door een uitschuivende bierbuik: blijkt zijn naam Pietje te zijn. Wekt bij mij nog weleens wat activiteit van de lachspieren op.

Ik moet niet te hard lachen want mijzelf overkomt het ook nog wel eens. In de familie en op de voetbalclub was ik in mijn jeugd bekend als Jopie. Eén tak van mijn familie spreekt me nog altijd steevast aan met die naam. Ik zoek er niets achter, omdat ik voel dat ik bij hen welkom ben en serieus wordt genomen. Jezelf druk maken over dergelijke kleinigheden verstoort de goede relatie, denk ik dan. Ik kan er wel om lachen en vat het op als een koosnaampje. Op één plek had ik niet verwacht dat mijn vroegere naam mij zou blijven achtervolgen. Dat is bij de plaatselijke voetbalclub. Na mijn voetbalcarriére was ik daar een aantal jaren afwezig. Tijdens de eerste stappen van mijn zonen op het sportcomplex werd ik geconfronteerd met mijn jeugdnaam. Jopie zus en Jopie zo. Ik zie dat maar als een warme en gemeende verwelkoming van een verloren zoon. Al had ik wel verwacht dat het voetbalvolk was meegegroeid met de tijd en men zich zou afvragen of Jopie nog wel bestond. Ach, soms moet je je schikken in je lot.

"Als een kameleon veranderen zij mee met de tijd"

Tegenwoordig zijn er nogal wat mensen die hun voornaam veranderen. Als een kameleon veranderen zij mee met de tijd, omdat het idee post vat dat de tijd die eisen stelt. Je kunt ook gewoon trots op blijven op de naam die je van je ouders kreeg, denk ik dan. 

Onlangs kwam ik in een gezelschap een dame tegen die ik zeker veertig jaar niet had gesproken. Ik begroette haar met: hallo Willie (voor ingewijden, het was niet mijn echtgenote). Zij antwoordde slechts met ‘het is tegenwoordig Wil’. Het eigen imago bleek belangrijker dan een hartelijke hernieuwde kennismaking. Van een gesprek is het die namiddag niet meer gekomen, de golflengte was veranderd.

What’s in a name, zeggen de Britten. Wat maakt het uit? Nou, meestal niets en soms heel veel.