Niet iedereen die stierf in de oorlog heeft zijn verhaal opgeschreven in een dagboek. Het dagboek van Anne Frank is een wereldberoemd boek geworden, in velen talen vertaald, en het achterhuis wordt nog dagelijks door horden toeristen bezocht. Maar voor de meesten die stierven in concentratiekampen is het verhaal met hen gestorven, van velen mensen is niet meer over dan een naam en een nummer.

Ze zijn uitgemoord, alsof ze nooit hebben bestaan. De overlevenden van deze kampen hebben na de oorlog een nieuw leven geprobeerd op te bouwen, sommigen spraken nooit meer over de oorlog, anderen waagden zich er later aan om hun verhaal toch op te schrijven. Omdat zij zo moedig waren om nogmaals door de gruwelijke herinneringen heen te gaan, en het op papier te zetten, kunnen wij die geboren zijn in tijd van vrede, lezen hoe het is geweest en beseffen dat dit echt nooit meer mag gebeuren.

"Nog steeds kan ik mij verbazen over die omslag die mensen schijnbaar kunnen maken"

Natuurlijk staan wij op 4 mei ook stil bij de strijders die voor onze vrijheid het leven gelaten hebben tijdens dat gevecht, velen zijn gesneuveld. Het is één van de bloederigste strijden ooit gestreden geweest. Allemaal door 1 man veroorzaakt; angst, verdelen en heersen, dat is wat Hitler gedaan heeft. Angst is een goede voedingsbodem voor haat gebleken, zo kon ineens die liefhebbende vader een kampbeul worden, die ook kinderen vermoorden, voor het hogere doel.

Nog steeds kan ik mij verbazen over die omslag die mensen schijnbaar kunnen maken, dat ze van gewone man en vrouw om konden keren tot beulen die onvoorstelbare dingen deden waar wij niet eens aan durven te denken. Maar het gebeurde wel. Ook nu speelt angst weer een rol, angst wat steeds meer omgezet wordt tot onverdraagzaamheid.  Maar toch hoop ik dat wij allen 2 minuten stil staan bij de tweede wereldoorlog, aan allen die gestorven zijn tijdens deze vreselijke oorlog.

Op 5 mei mogen wij vieren dat er weer een jaar vrede bij is gekomen, en laten wij hopen dat er nog velen gevierd mogen worden!  Vrede is niet vanzelfsprekend, daar zullen wij met zijn allen ons best voor moeten blijven doen.

Dat is soms een hele grote uitdaging, vooral als er een aanslag met bloederige omvang is gepleegd, daar word je angstig van, vooral als het zo dichtbij komt. Maar ik hoop dat mijn kinderen en straks ook eventuele kleinkinderen de vrijheid mogen blijven vieren. Ik sta 4 mei 2 minuten stil, u ook?