Overal waar we landen met de fiets achter op de auto om een stukje Nederland te verkennen spreken mensen mooie woorden over de streek waar we zelf vandaan kom. Ik hoor vaak dat het land achter Zutphen één van de mooiste stukjes Nederland is. Alles is relatief, geef je ogen de kost en ervaar dat beleving een subjectief begrip is. Voor fietsers en wandelaars is overal in ons land wat te beleven. Daarbij is genieten in rust en stilte onlosmakelijk onderdeel van plezierig recreëren.  

Onlangs waren we in Giethoorn. Na jaren weer eens een poging om te varen door de kanaaltjes en op de achterliggende wijdse watervlakte. Het goede voornemen liep uit op een teleurstelling. De kok van ons hotel in Muggebeet had er al voor gewaarschuwd. Hij was zijn broodwinning in Giethoorn onlangs ontvlucht vanwege de Aziatische invasie.

"We raakten verzeild in een James Bondachtige achtervolging door een boot vol Chinese mannen in donkere kleding"

De paadjes en bruggetjes zijn continu overbevolkt en files lopen vast in smalle watertjes, waarvan bootjes die elkaar raken oorzaak zijn: iedereen waant zich opeens een schipper. Sommigen zwalken als dronken piloten van links naar rechts. Het aantal Chinezen en overige Aziaten is dagelijks vele malen groter dan de autochtone bevolking en de taal van hun geld bepaald de acceptatie van hun aanwezigheid.

We raakten verzeild in een James Bondachtige achtervolging door een boot vol Chinese mannen in donkere kleding. Allemaal strakke gezichten. Niet één keer een glimlach of een  opgestoken hand. Waren er maar een paar onverstaanbare woorden richting onze boot gesproken, dan hadden wij er wellicht minder negatief over gedacht. Het Aziatische geld is volkomen baas in de Kop van Overijssel. Niets is nog over uit de tijd dat de Fanfare langs het water marcheerde en koeien in een punter naar een nieuw weiland met sappig gras werden vervoerd. Vervlogen tijden, toen er nog wat te genieten viel in dat dorp.

Randstedelingen zullen wellicht de schouders ophalen bij dit verhaal. Zij zijn gewend aan hectische dagen. Hun stad of dorp is lang geleden al ten prooi gevallen aan dagjesmensen en investeerders wiens verdienmodel allergisch is voor woorden als oorspronkelijkheid en identiteit. Het recente bezoekje aan Giethoorn maakte duidelijk dat we zuiniger moeten zijn op ons erfgoed.

We verkopen voetbalclubs, bedrijven en dorpen aan oligarchen en rijke Aziaten om er vervolgens, vaak te laat, achter te komen dat we iets hebben weggegeven wat in alle opzichten onlosmakelijk met ons verbonden hoort te zijn. Wie zijn wij daarna eigenlijk nog?