Met toenemende verbazing, misschien is het wel verontrusting, lees ik de polemieken tussen enerzijds de agrarische sector en anderzijds dierenactivisten, milieudemonstranten en onwetenden. In het boerenlijfblad De Boerderij stond onlangs een column waarin fel van leer werd getrokken tegen de van overheidswege gesubsidieerde antibewegingen zoals Milieudefensie etcetera. Met 40 miljoen euro’s subsidie per jaar worden dergelijke clubs aangemoedigd om de agrarische sector in ons land om zeep te helpen. Tegelijkertijd weigerde een mevrouw met tunnelvisie, die van een politieke partij die voor dieren zegt te zijn, bij Sven Kockelman afstand te nemen van criminelen die inbreken bij boerenbedrijven. Onvoorstelbaar! 

Activisten komen in discussies doorgaans niet verder dan het eigen gelijk. Sommigen denken de wereldbevolking te voeden met een blaadje sla. Je zou ze ‘luchtfietsers’ kunnen noemen.

In genoemde column geeft de schijfster goede raad aan activistische organisaties: koop alle landbouwgrond op, dan heb je zeggenschap en kun je er productieloos natuurgebied van maken. Of koop 51% van de aandelen Shell, dan kun je afdwingen dat geen fossiele brandstoffen meer worden geëxploiteerd. 

"Zwijgplicht is welhaast het meest ondemocratische middel dat bestaat"

Dergelijke uitspraken gaan er van uit dat grootgrondbezitters en eigenaren van het kapitaal de dienst uitmaken en bepalen wat goed is voor het gepeupel. Zoals vroeger. Echter, de agrarische sector en de industrie maken gebruik van de openbare ruimte. In die ruimte moet je je eigen bestaansrecht waarmaken. Iedereen heeft gebruiksrecht: bomen zetten co2 om in zuurstof en we willen allemaal schone lucht ademen. Actiegroepen kunnen een omslag in het denken teweegbrengen. Dat wordt geaccepteerd zolang iedereen zich aan de regels van het fatsoen houdt. Als dat niet gebeurt vervalt de discussie in gezwets en loopgravenoorlogen via de media. Sommigen zijn daarin nogal bedreven.

Als er sprake is van tegenstellingen kun je op verschillende manieren reageren: met elkaar blijven praten, zwijgen of onzin verkopen ten gunste van het eigen standpunt. In de media viel in aanloop naar de verkiezingen van deze week op dat men in vier provincies statenleden verzocht geen uitspraken te doen over vliegveld Lelystad. Tussen provincies en binnen partijen schijnt daarover nogal verdeeldheid te bestaan en dat komt vreemd over bij het kiezersvolk. Zwijgplicht is welhaast het meest ondemocratische middel dat bestaat. 

Ik wil verzekerd zijn van voldoende voedsel, zuivere leefomstandigheden en een goed functionerende transparante democratie zonder onzin-argumenten. Nachtenlang heb ik wakker gelegen, het werd een helse zoektocht, maar uiteindelijk durfde ik toch een vakje te kleuren met het rode potlood.