Verspilling
Joop Hekkelman.

Verspilling

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Ooit had ik een bijverdienste als schillenboer. Op zaterdagmorgen spanden wij onze pony voor de wagen en leegden huis aan huis schillenmandjes en verzamelden oud brood. Dat leverde telkens een flinke vracht op waarmee het vee werd bijgevoerd. Inmiddels is dat zo’n vijftig jaar geleden. Ik verbaasde me destijds over de enorme oogst van hele broden, bloemkolen en gebutst maar eetbaar fruit. 

Onlangs werd ik wakker met een nieuwsbericht op de radio over verspilling van voedsel. Er is in die halve eeuw aan ons gedrag niet veel veranderd. We gooien nu met elkaar dagelijks het ongehoorde aantal van 270.000 broden weg. Daar bovenop nog eens vele soorten vleeswaren, fruit en groenten dat onnodig in grote tassen huiswaarts wordt gesleept. In ons land jagen we daarmee elk jaar 42 kilogram voedsel per persoon over de kling. Voor miljoenen euro’s verdwijnt in de GFT container omdat een aangebroken brood na twee dagen wordt weggooid en fruit smakelijk moet ogen. 

"Wellicht denkt u: dat moet iedereen zelf weten"

Wellicht denkt u: dat moet iedereen zelf weten. Echter, bedenk eens hoeveel arbeid, energie en water het kost om die verspilling te produceren. Allemaal schaarse middelen waarmee we zuinig moeten omgaan. Is voedsel sowieso niet een product dat we moeten koesteren?

De overheid probeert met dateringen op producten – uiterste houdbaarheid en ten minste houdbaar tot – de verspilling tegen te gaan. Aankopen gaan veelvuldig de vuilcontainer in zodra één van die datums is bereikt. Het is je reinste onzin. Tot 1992 vertrouwden we op eigen waarneming, met smaak en reuk. Dat zijn we verleerd en we laten in ons hoofd een mythe toe over een waarschuwingsdatum. Onkunde maakt onzeker.

We komen te gemakkelijk en te goedkoop aan ons dagelijks eten. Wat het kost dat weten we wel, maar we kennen de waarde niet meer. Lage voedselprijzen maken de toekomst er niet florissanter op, we worden er achteloos van. Het is tijd om de verkwisting met zelfkritiek onder ogen te zien en niet meer te juichen als supermarkten oorlogen uitvechten om de gunst van de klant. 

Wij kennen geen lege winkelschappen. Hoe lang nog! Onze boeren slaan alarm over de lage grondwaterstand, die wil niet op peil komen na de extreem warme zomer van vorig jaar. Het pakket dagelijkse boodschappen als schaars product is daardoor geen utopie. Wie weet gebruiken we dan weer de neus om te bepalen of de datum op dat pakje worst van toepassing is, of niet.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.