Het graf van een legende aanstampen is toch het wreedste wat je kan doen! En dat gebeurt momenteel. De makers van de documentaire Leaving Neverland zijn met de grootste smaadcampagne uit de geschiedenis bezig. En dat is niet normaal. Helemaal niet bijna tien jaar na zijn dood. 

Een vlot gemonteerde trailer (zie ‘m onderaan deze column) gaat de wereld over. Korte stukken uit testimonials worden afgewisseld met dramatische muziekjes en archiefshots van Neverland. Wie goed naar de trailer kijkt ziet dat het uiterst simpel gemaakt is. En daarom is het heel vreemd dat we dit slikken. 

Zo nu en dan krijg ik brieven op mijn bureautje waarin één van mijn stukken beschuldigt wordt als smaad, laster of iets in die richting. Soms komen die brieven van advocaten, soms komen die brieven van hopeloze mensen die de termen niet goed kennen. Ik heb nu een standaard antwoordbrief geschreven waarin in het heb over Leaving Neverland. Met als voorbeeld dat dat pas smaad is, en dat ze zich dus niet aan moeten stellen. 

"Muziek moet bij grote artiesten altijd op één staan"

In de documentaire komen twee heren aan het woord die beweren misbruikt te zijn door The King Of Pop Michael Jackson. Twee mensen! Ja! Twee! Dat zijn net genoeg bronnen voor een klein artikeltje op een nieuwswebsite. Dat zijn dus echt niet genoeg bronnen voor een hele documentaire van vier uur! Zelfs de Domtoren wil nu geen muziek van hem meer spelen. Waarom niet? Omdat hij heel misschien kinderen misbruikt heeft! Iets waar hij nooit voor veroordeelt is, maar ja… twee willekeurige Amerikanen roepen het! Dus het zal wel kloppen. 

Muziek moet bij grote artiesten altijd op één staan, tenzij de rechter anders oordeelt. Dat is bij Michael Jackson nooit gebeurt! Dus Michael, ik blijf je draaien in mijn radioshow, en ook in mijn Spotifylijstjes blijf je staan. 

“A star can never die. It just turns into a smile and melts back into the cosmic music, the dance of life.”