Proefballonnen krijgen veel aandacht. Politici en beleidsmakers oogsten almaar minder waardering voor dergelijke daden. Je hoopt dat lokale beleidsmakers het volk waar ze voor werken op een eerlijke manier tegemoet treden. Ik moet bekennen dat ik daarvan niet altijd overtuigd ben.

In mijn dorp kwam een klein jaar geleden een uitpuilende kerkzaal vol betrokken dorpsgenoten samen om accomodatieplannen te bespreken. Het idee voor een multifunctionele concentratie van gebouwen, voor de bundeling van alle sport en culturele activiteiten, werd massaal verworpen. 

Dat werd geen negatieve bijeenkomst. Het comité dat zich er voor inspande werd op pad gestuurd met constructieve ideeën: onderzoek de behoefte en de financiële draagkracht van de gebruikers. Inventariseer welke bestaande gebouwen geschikt zijn voor (her)gebruik. Vermijdt de sloop van kenmerkende panden en zorg er voor dat het dorp dorp blijft.

"Met eufemistische bewoordingen wordt dat nu terzijde geschoven"

In het nieuws van maandag 4 februari 2019 liet het Plannencomité over de gang van zaken onder andere het volgende optekenen: Er was zeker sprake geweest van enige commotie. Clustering stuitte op verzet, maar wat is de mening van het dorp? Is dat de mening van de aanwezigen destijds? Met betrekking tot de mogelijke scenario’s zeggen de plannenmakers: die van ons blijft overeind staan. Of de steen die we in de vijver gegooid hebben, te groot was, zullen we dit najaar weten.

Ik heb bij een vergadering gezeten waar de dorpsbevolking bijna unaniem en volstrekt duidelijk was in haar afkeer van een miljoenenproject waarvan niet helder is wie de lasten gaat opbrengen. Met eufemistische bewoordingen wordt dat nu terzijde geschoven. Enige commotie! Er worden nieuwe plannen aangekondigd, onderwijl het verworpene prominent op de agenda blijft staan. Het volk wordt zoet gehouden met de belofte van inspraak. Is dat oprecht of slechts een manier om het gebrek aan vertrouwen in haar mening te maskeren. Gesuggereerd wordt immers dat de aanwezigen niet de mening van het dorp verkondigden. 

In elk geval is ‘het laten meepraten’ een beproefde manier om je zin te krijgen in heikele kwesties. We hebben de Betuwelijn er aan te danken, onder regie destijds van Ruud Lubbers.  De van tafel geveegde plannen worden nu met de woorden ‘wij’ en ‘ons’ opnieuw geprogrammeerd. Over de aanbevelingen van destijds geen woord.     

Wellicht begrijp ik het allemaal verkeerd, maar waarom zoekt men de publiciteit zonder nieuws te melden? Die steen in de vijver leverde vertroebeling op in plaats van een rimpeling richting creatieve oplossingen.