REGIO - Midden in de nacht, op zondagmiddag of gewoon doordeweeks tussen negen en vijf. Ongelukken, branden, lijkvindingen en andere incidenten worden niet van tevoren gepland. En dat maakt het leven 112-verslaggever, of zoals dat in Amerika heet een 'nightcrawler'. 

Gemiddeld tien keer per dag gaat de pieper van de 112-verslaggevers in deze regio. Vaak vals alarm, maar soms een heftig en groot incident. De meeste verslaggevers die bij een brand of ongeluk staan kunnen hier niet van leven. Ze doen dit freelance met daarbij nog een andere baan, studeren nog of hebben nog een andere functie binnen een mediabedrijf. Toch zijn zij de mensen die in een half jaar meer leed zien dan de meeste mensen in hun hele leven. 

Wanneer in de nacht de pieper gaat wordt er met een half oog gekeken. Vaak vals alarm. Een aantal keer per jaar sta je midden in de nacht bij een grote brand of een ernstig ongeluk. 

Op de meldingen af

Jaimy Buunk (26) uit Vorden is freelance 112-verslaggever. "Veel mensen zien mij en andere fotografen als ramptoeristen. Maar is dat ook zo? Misschien wel een beetje. Maar mijn intentie is om geld te verdienen. Ik werk voor een persbureau. Via dat bureau verkoop ik mijn foto's regelmatig aan De Stentor, Gelderlander en soms ook de Telegraaf. Ook ben ik camjo-verslaggever. Camjo is camerajournalist. Je filmt bij een ongeval en in het uiterste geval neem ik een interview voor de camera af." 

Jaimy Buunk (rechts).

© Eigen foto

Een 112-verslaggever spoed zich bij een melding naar de plek des onheils. Zij krijgen op hetzelfde moment de melding als de hulpdiensten. Wat soms kan betekenen dat een verslaggever eerder is dan de hulpverleners. "Zelf ben ik al bijna vijf jaar ehbo'er en zit ik al geruime tijd bij Hartveilig Wonen in mijn eigen woonplaats. Het komt dan wel eens voor dat ik eerder bij een ongeval of brand ben. Dan staat het verlenen van eerste hulp natuurlijk voorop", legt Buunk uit. Mensenlevens zijn altijd belangrijker dan het perfecte plaatje: "Begin 2017 ben ik in het buitengebied van Vorden nog een brandende boerderij binnengelopen en bij het buitentreden bijna een vallende dakpan op m'n hoofd gekregen. De boerderij brandde toen tot de grond toe af. Ook in Zelhem ben ik wel eens een brandende keuken binnengelopen. Toen ging het om een vlam in de pan. Deksel erop gedaan en enkele handdoeken gepakt en deze naar buiten gebracht en alle ramen en deuren open gezet nog voor de brandweer er was. Ook als de hulpdiensten er zijn biedt ik mijn hulp wel eens aan. Veel politiemensen en de ambulancebroeders weten mijn achtergrond en vragen dan soms ook wel eens om hulp. Dan gaat de camera terug de tas in en dan assisteer ik."

Soms ontdenkt een verslaggever zelf ook een incident. In 2014 was Buunk onderweg naar een melding in Harfsen. Daar moest een traumahelikopter landen. Echter zag hij enorme rookpluimen, en ontdekte dat het om een bosbrand ging. 

De beelden van deze bosbrand. Lees verder onder de video...

Geen slachtoffers

Wie een Amerikaanse serie of film over een 'nightcrawler' opzoekt ziet journalisten die lijken en slachtoffers filmen. In Nederland wordt dat niet gewaardeerd. "Ik zet vrijwel alles op de foto, behalve slachtoffers. Het mag wel maar ik doe het niet. Daarmee hebben de hulpverleners een andere kijk op mij gekregen", zegt de fotograaf daarover. Eerder dit jaar kreeg hij veel kritiek over zijn foto's die hij maakte bij het containerongeluk in Zutphen. "De onfortuinlijke vrouw was met haar scooter tegen een container gereden. Heb voor mijn neus het witte laken eroverheen zien gaan. Dat is al erg genoeg om mee te maken, maar helaas al meerdere keren van dichtbij meegemaakt. Het went niet, maar je leert er wel mee om gaan. Uiteindelijk gewoon mijn werk als fotograaf gedaan. Witte laken met daaronder het slachtoffer mag. Er is uiteindelijk geen slachtoffer zichtbaar."

"Het komt wel eens voor dat men kwaad word en ben zelfs al een keer aangevallen"

Een dikke boterham verdienen als 112-verslaggever is niet te doen in deze regio. "De ene dag heb je er maar eentje, maar heel soms ook meerdere op een dag waar je op af gaat om geld te proberen te verdienen. Maar er zijn ook dagen of soms een hele week dat er helemaal niets is", legt hij uit. Erg vind hij dat niet, want het is niet zijn vaste baan. "Tien jaar geleden ben ik begonnen. Toen was het hobby en uiteindelijk werd het werk met een registratie bij de Kamer van Koophandel. Toen kende ik drukke tijden met veel inkomen. Echter werd het rustiger en de afnemers gingen andere lagere prijzen hanteren. Toen moest ik het weer hobby maken en ben ik beroeps verkeersregelaar geworden wat ik met plezier doe."

Reacties

De reacties op een verslaggever bij een groot incident zijn altijd gemengd. "Bij mij reageren de hulpverleners rustig. Maar er zijn soms verslaggevers die er een potje van kunnen maken en zelfs weggestuurd worden. Ik blijf meestal eerst op een afstand en na het vragen van toestemming kan en mag ik vaak dichtbij komen om het plaatje compleet te maken." Zo af en toe gebruiken hulpverleners zijn foto's om in het dossier te stoppen of voor het nabespreken van het incident.

Bij betrokkenen is dit wel eens anders: "Het komt wel eens voor dat men kwaad word en ben zelfs al een keer aangevallen. Maar dit hield de politie tegen. Na een korte uitleg dat men niet herkenbaar in beeld komt kalmeren mensen vaak meteen en maken soms nog een praatje met je."

Lees verder onder de foto...

Jaimy Buunk in actie.

© Eigen foto

Zo af en toe wordt hij aangesproken als ramptoerist "maar die mensen weten niet dat wij er ons geld mee proberen te verdienen. Mensen die met een fiets aankomen, telefoon pakken en foto maken en verder fietsen zijn voor mij de ramptoeristen. En vaak zijn dat soort mensen ook het publiek die op 112sites kijken wat er aan de hand is als er een sirene gehoord is. Veel mensen willen buiten dat soort mensen weten wat er in de regio gebeurt. Wij brengen dat voor die mensen buiten de media om in beeld. En mensen geven wel eens kritiek in een reactie. Dan vraag ik mij soms wel eens af.. Waarom volg je de pagina dan? Waarom kijk je? Je kunt er ook voor kiezen om niet te kijken en verder te scrollen.

Al tien jaar gaat Buunk achter meldingen aan. De journalist ziet veel leed voor zijn ogen. "In die periode heb ik leuke maar ook de meest droevige incidenten meegemaakt. Hoe heftig een incident ook is, ik ga er naar toe en doe mijn ding en als ik met de website en het eventueel verkopen van foto's klaar ben, is het voor mij af gedaan en ben ik automatisch weer bezig met bijvoorbeeld de tuin of het huishouden. Ook dat moet natuurlijk gedaan worden. Ook bij heftige incidenten heb ik wel eens geassisteerd, maar ik lig er niet meer wakker van. "Je zegt wel dat het went, maar het went nooit. Ook het reanimeren van mensen wat ik al te vaak heb gedaan went niet. Je leert er mee omgaan."

Dit soort incidenten legt een 112-verslaggever in Zutphen vast: