REGIO - Mantelzorg is een belangrijke maar vooral zware taak die veel mensen uit de regio hebben. Vandaag, vrijdag 10 november, wordt daar etra aandacht aan besteed tijdens de Dag van de Mantelzorg. 

De gemeente Brummen heeft een platform voor onder andere mantelzorg, genaamd SamenGoedVoorElkaar. Daar publiceerde zij eerder dit indrukwekkende verhaal. 

14 jaar geleden werd het gezin Tiggelaar verblijd met een derde kindje. Na twee meiden komt zoon Sem in blakende gezondheid ter wereld. Vijf dagen later sloeg de blijdschap om in een onzekere toekomstverwachting: een streptokokkenbacterie had de hersenen van Sem in een mum van tijd ernstig beschadigd. “Eerst was de vraag ‘haalt hij het wel’,” blikt zijn moeder Janet terug. “Het kon twee kanten opgaan. Je komt er relatief goed uit of slecht. Sem is helaas naar de slechte kant geweken. Hij heeft in zijn leven al heel wat therapeuten en doktoren gezien. En nóg!” 

Sem is daarmee het gezicht geworden van 'Samen goed voor elkaar'. Een project van de gemeente Brummen voor mantelzorgers. Mantelzorgers moeten er een steuntje mee in de rug krijgen. 

Sem en Dewi

Sem is zo zwaar gehandicapt dat praten nauwelijks lukt. Maar tijdens het interview laat hij wel meteen trots horen wat hij wél kan zeggen: ‘papa’ en ‘mama’. Zijn ouders en zussen hebben een gebarentaal met Sem ontwikkeld waardoor ze Sem heel goed begrijpen. “Hij is meestal heel vrolijk en opgewekt”, vertelt zijn oudste zus Dewi. Ze is 20, woont thuis en volgt de opleiding fashion en business in Arnhem. “Later wil ik zelf kleding ontwerpen en ook de inkoop van kleding lijkt mij leuk.” 

Thuis helpt ze veel bij de zorg voor Sem. “Ik kan heel goed met Sem. Hij is een echte knuffelbeer. Ik ben niet zo’n prater, ben super nuchter. Maar ik ben wel heel flexibel en dat vindt Sem prettig. Ik help bij het eten, drinken, medicatie geven en kan hem ook naar bed brengen. Hij accepteert meer van mij dan van Zoë. Bij haar kan hij nog wel eens vervelend doen.” 

Sem en Zoë

Dat herkent de 17-jarige Zoë inderdaad. Maar ook Zoë heeft een hele fijne band met haar broer. “Sem is een gezelligheidsdier. En hij houdt enorm van pannenkoeken. Soms gaan we ze samen bakken. En wat hij helemaal fantastisch vindt: ik werk in de Reuvershoeve! Sem komt er regelmatig.” In tegenstelling tot haar nuchtere zus denkt ze veel na over ‘later’. “Als hij 18 jaar is, woont hij dan nog thuis? Hoe moet dat straks? Hoe vaak zien we elkaar dan nog en waar gaat hij heen?” 

Die vragen hebben zijn ouders ook. Vader Jacob werkt bij Akzo Nobel, Janet is van beroep kapster maar heeft nu de dagelijkse zorg voor Sem. Ook organiseert zij alle afspraken, behandelingen en hulpmiddelen, inclusief de bijbehorende administratie. “Mijn man en ik ondersteunen elkaar volop.” Toch groeien ze langzaam ook toe naar meer zorg uit handen geven. “Anders kun je helemaal niks doen. De hulp om ons heen is erg fijn.” Zoals van ambulant begeleider Sophie die op zaterdag vaak met Sem gaat fietsen of het dorp in gaat. 

Logeerhuis

En Sem gaat regelmatig uit logeren. “We dachten eerst aan een keer per twee maanden logeren in het logeerhuis van Zozijn. Maar inmiddels is het bijna elk weekend. We hebben er namelijk sinds kort een fijn adresje bij; het logeerhuis van Stannie Looijinga. Sem vindt het geweldig en ons biedt het de mogelijkheid om eens met de meiden iets te ondernemen. Komende zomer kan Sem er waarschijnlijk tien dagen logeren. Dan zouden we een keer echt op vakantie kunnen. Misschien wel met het vliegtuig naar de zon!” 

Sem heeft problemen met zijn temperatuurregulatie waardoor vakanties naar warme oorden niet mogelijk zijn. Ook de heuvels en de bergen zijn niet handig in verband met zijn rolstoel. Zoë heeft nog nooit gevlogen en kijkt er nu al naar uit, maar ondertussen is een ander probleempje ontstaan: Janet heeft vliegangst ontwikkeld. “Ach”, stelt ze: “daar bestaan cursussen voor en misschien een pilletje. Het zou zonde zijn als het daardoor niet door kan gaan!”

Dit artikel is eerder in een andere vorm gepubliceerd.